Nocleg i wypoczynek w średniowieczu kojarzy się z karczmami, gospodami i tawernami. Były wśród nich ubogie przydrożne przybytki oraz lokale godne królów, jak u słynnego Wierzynka. Istniały też jednak prawdziwe hotele. Można było w nich załatwić znacznie więcej niż tylko miejsce do spania.
Życie czeladnika w średniowiecznym mieście nie było usłane różami. 16 godzin pracy dziennie, niepewny lub wręcz niemożliwy awans i często wredny szef to codzienność młodych rzemieślników. Własny warsztat i sława mistrza często pozostawały w sferze marzeń.
Gdy pod koniec XIII wieku Krzyżacy z przytupem stworzyli w Prusach własne państwo, zasada Ordnung muss sein miała być egzekwowana pancerną ręką zakonu. Mimo nadzoru komturów i rycerzy oraz intensywnego rozwoju gospodarczego miasta pruskie szybko stały się jednak siedliskiem zbrodni i przemocy.
Dynamiczny rozwój Łodzi nie szedł w parze z dbałością o jej strukturę przestrzenną. W jednym śródmiejskim kwartale zmieściłaby się cała lubelska starówka. Powstało miejsce wyjątkowe: z najlepiej w Polsce zachowaną tkanką miejską z końca XIX w., która często utrudnia codzienne funkcjonowanie miasta.
Średniowieczni i nowożytni rzemieślnicy z wielką starannością strzegli honoru cechowego. Obcowanie z katem i jego nikczemną ekipą, wykonywanie nieczystych zajęć, a nawet dotknięcie okrytych złą sławą przedmiotów mogło oznaczać utratę czci i ruinę.
Dziś ogródki działkowe są w krajobrazie polskich miast czymś zupełnie zwyczajnym i nie do końca zdajemy sobie sprawę, że ich istnienie jest wynikiem określonych koncepcji społecznych. Jak zaczęła się ich historia i czemu miały one służyć?
W 1962 roku do Archiwum Państwowego w Koszalinie trafiła Kronika Wendlanda. Choć była znana dużo wcześniej, nigdy nie wydano jej drukiem. W 2006 roku została transkrybowana i częściowo przetłumaczona na polski. Jest znakomitym źródłem do poznania dziejów Koszalina i ciekawostek dotyczących tego miasta.
