Post miał być formą ascezy „dla każdego” chroniącą przed pokusami cielesnymi. Przestrzeganie kościelnych zakazów nie wszędzie było jednak równie łatwe, jak sądzili ich twórcy. Teoretyczna surowość zasad rodziła paradoksy i moralne dylematy. Bo czyż wypada objadać się w poście kiełbasą z delfina?
Jest takie miejsce w Polsce, które omijają przewodniki po atrakcjach kraju. Jedyny sposób, by wytłumaczyć osobom z innych stron, jego położenie, to powiedzieć „między Opolem a Częstochową”. A jednak to tu znajduje się unikatowa grupa zabytków, które poza ponadczasowym pięknem mówią wiele o niezwykłych losach tych ziem.
Początkowo trzeba było zostać męczennikiem, ale koniec prześladowań to uniemożliwił. Nowe drogi do świętości obejmowały życie w brudzie i ubóstwie, chrystianizację podległych sobie krajów, objawienia, a nawet zakładanie instytucji kredytowych.
Poznański klasztor oo. dominikanów miał szczęście do wybitnych duszpasterzy akademickich i zakonników wspierających w latach 80. ruch opozycyjny. Zmarły przed dwoma laty o. Tomasz Alexiewicz OP szedł jedną i drugą ścieżką, a jego biografią można by obdzielić kilka osób.
Wiele kobiet stawało przed obliczem sędziego, by walczyć o swoje prawo do cielesnego związku z mężem, a problemy seksualne traktowane były z dużą naturalnością i bez rozpaczliwej wstydliwości. Co robili kościelni urzędnicy, gdy małżeństwo nie mogło być skonsumowane z powodu impotencji?
Niepełnosprawność w średniowieczu oznaczała zazwyczaj nędzę, a także pogardę i przemoc ze strony społeczeństwa. Mimo głoszonego przez Kościół ideału miłosierdzia „defekty” fizyczne często zamykały również drogę do stanu duchownego. Dlaczego?
Było jednym z najradośniejszych, najbardziej rozśpiewanych i roztańczonych świąt. Dziś już mało kto pamięta o Rodusiu, majeniu domów czy słupie majowym.
