„Tytus” to serwis popularnonaukowy poświęcony historii. Naszym celem jest opowiadać o dziejach w taki sposób, by ich poznawanie było czystą przyjemnością i rodziło pasję, jaką my sami zaraziliśmy się lata temu. Pragniemy jednocześnie, by nasz portal był wiarygodnym źródłem wiedzy, który nie poświęca rzetelności na rzecz taniej sensacji.
Łukasz Kowalczyk
Historyk, absolwent Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (specjalizacja: mediewistyka). Interesuje się historią starożytnego Rzymu, dziejami Kościoła, reformacji i rewolucji oraz historią społeczną i antropologią historyczną.
Niech zawiśnie portret zdrajcy – dawne egzekucje na obrazach i kukłach skazańców
Palenie kukieł w trakcie współczesnych demonstracji nieświadomie nawiązuje do obumarłych tradycji dawnego prawa karnego. Przez kilkaset lat w wielu regionach Europy podobizny zbrodniarzy ścinano, wieszano i ćwiartowano na oczach tłumu. Czy było to jedynie symboliczną inscenizacją?
Zielona wyspa? Czy dżuma naprawdę ominęła Polskę Kazimierza Wielkiego?
Uważa się powszechnie, że epidemia dżumy, która spustoszyła Europę w latach 1346–1353, ominęła Polskę rządzoną przez Kazimierza Wielkiego. Przez lata wysunięto wiele hipotez mających wyjaśnić ten fenomen. Czy któraś z nich jest słuszna? I czy Polska rzeczywiście obroniła się przed czarną śmiercią?
Toast z kostuchą. O przemocy w średniowiecznej karczmie
Kościół przestrzegał przed tymi diabelskimi przybytkami, karczmy przyciągały jednak z nieodpartą siłą. Zaglądali do nich chłopi, rzemieślnicy i szlachcice. Nie dziwił widok plebana ogrywającego w kości zgraję studentów. Mieszanka stanów, rozgrzane piwem głowy i wiszące u pasa miecze rodziły przemoc.
Żadna praca nie hańbi? Dawni rzemieślnicy byli innego zdania
Średniowieczni i nowożytni rzemieślnicy z wielką starannością strzegli honoru cechowego. Obcowanie z katem i jego nikczemną ekipą, wykonywanie nieczystych zajęć, a nawet dotknięcie okrytych złą sławą przedmiotów mogło oznaczać utratę czci i ruinę.
Dzieci czarnej śmierci. Grabarze dżumowi w dawnej Rzeczypospolitej
Każdej nocy na ulice ogarniętych zarazą miast wyjeżdżali budzący odrazę grabarze dżumowi. Spędzali upiorne godziny na grzebaniu wyniszczonych chorobą ciał, a w oczach mieszkańców zasługiwali jedynie na pogardę.
Kuśtykając przy ołtarzu? Czy niepełnosprawny mógł zostać księdzem w średniowieczu?
Niepełnosprawność w średniowieczu oznaczała zazwyczaj nędzę, a także pogardę i przemoc ze strony społeczeństwa. Mimo głoszonego przez Kościół ideału miłosierdzia „defekty” fizyczne często zamykały również drogę do stanu duchownego. Dlaczego?
Czy służąca mogła nosić złoto i jedwabie? Dress code w społeczeństwie stanowym
Szlachectwo musiało być widoczne – byle mieszczanin nie mógł przecież wyglądać jak magnat. A jeśli próbował? Trzeba było mu tego zakazać. I ukarać go, jeśli się upierał.
